W 1938 roku Heinrich Himmler wysłał do Tybetu ekspedycję. Jej szefem został Ernst Schäfer – oficer SS, zoolog i himalaista, a towarzyszyli mu Bruno Berger – antropolog, Karl Wiener – geolog i meteorolog, Edmund Geer – szef techniczny i alpinista i Ernst Krause – entomolog, fotograf i kamerzysta.
Ernst Schäfer nie przypadkowo został wybrany szefem ekspedycji. Wsześniej dwa razy był w Tybecie z Amerykaninem Brookiem Dolanem II na wyprawach sponsorowanych przez Akademię Nauk Przyrodniczych w Filadelfii.
Niemiecka wyprawa była stricte naukowa, panowie zabrali ze sobą sprzęt potrzebny do badań, ale jej głównym celem było znalezienie dowodów na pochodzenie rasy aryjskiej z Tybetu. Heinrich Himmler wierzył w karmę i reinkarnację i mistyczny Tybet budził jego zainteresowanie.
Niemcy początkowo planowali dostać się do Tybetu od wschodu, ale musieli zrezygnować z tego pomysłu z powodu drugiej wojny chińsko-japońskiej, która wybuchła w lipcu 1937 roku i zdecydowali się na podróż przez brytyjskie Indie.
21 kwietnia 1938 Niemcy wypłynęli z Genui we Włoszech na wyspę Cejlon (Sri Lanka).
Ekspedycja z Cejlonu dotarła do Kalkuty, portu położonego najbliżej Himalajów. Anglicy początkowo nie chcieli wydać zgody na wyprawę, widząc w zainteresowaniu Tybetem wielkich mocarstw zagrożenie dla swoich interesów, ale udało się ich przekonać i Niemcy wyruszyli pociągiem z Kalkuty do Dardżylingu u podnóża największych gór świata. Kolej wąskotorowa łącząca kolonialną stolicę z Bengalem Zachodnim została zbudowana w 1881 roku przez brytyjskich inżynierów, co było dużym osiągnięciem jak na ówczesne czasy, bo w najwyższym punkcie wspinała się na wysokość 2260 m n.p.m.
Z Darżylingu Niemcy udali się do Gangtoku (Sikkim), gdzie uformowali karawanę złożoną z tragarzy, tłumaczy oraz 50 mułów i kanionem rzeki Tista wyruszyli na przełęcz Natu La, gdzie dotarli przed Świętami Bożego Narodzenia, dokładnie 22 grudnia 1938 roku.
mastif tybetański
łaciaty pies w typie mastifa tybetańskiego
Ekspedycja najpierw dotarłą do Gyantse, a następnie do stolicy Tybetu – Lhasy. W drodze przeprowadzali badania, pobierali próbki, robili notatki i leczyli ludzi (głownie problemy z zębami) czym zyskiwali przychylność Tybetańczyków.
Ernst Schäfer w Lhasie nawiązał kontakt z wieloma ważnymi osobistościami, w tym z Retengiem Rinpocze – regentem Dalaj Lamy. Wielki Trzynasty zmarł pod koniec 1933 roku na skutek zapalenia płuc i wciąż trwały poszukiwania jego kolejnej inkarnacji. W tym czasie władzę w kraju sprawował właśnie Reteng Rinpocze.
Niemcy spędzili w stolicy kilka miesięcy i mieli okazje przyjrzeć się dwóm najważniejszym świętom: losar (tybetański nowy rok) i monlam (festiwal wielkich modlitw).
Na pożegnianie Reteng Rinpocze podarował Hitlerowi srebrną filiżankę i psa lhasa apso.
Schäfer nie był zadowolony z prezentów i żalił się Majorowi Bista, przedstawicielowi Nepalu w Lhasie. Regent dowiedziawszy się o tym postanowił naprawić swój błąd i 8 dni później napisał drugi list od którego dołączył nowe dary: złote monety, odświętną szatę mnicha i mastifa tybetańskiego, który w Tybecie był uważany za wyjątkowy prezent.
Niemcy w czerwcu 1939 roku wrócili do Kaluty, gdzie przedstawili wyniki swoich prac. Wykonali ponad 20 tysięcy czarno-białych zdjęć, około 2000 kolorowych, nagrali około 12 tyś metrów taśmy filmowej, zebrali około 2000 nasion, setki zasuszonych roślin, 3500 skór ptaków, 2000 ptasich jaj itd
Z Kalkuty wylecieli hydroplanem British Airways do Bagdadu, ale z powodu problemów z silnikiem musieli awaryjnie lądować w Karaczi. Z Bagdadu polecieli samolotem Lufthansy do Aten, skąd rządowy samolot zabrał ich do Niemiec.
Adolf Hitler z powodu rozpętania II Wojny Światowej prawdopodobnie nigdy nie zobaczył podarowanego mu mastifa tybetańskiego.
Ernst Schäfer spotkał się z führerem dopiero w 1942 roku w Wilczym Szańcu koło Kętrzyna, gdzie przekazał mu podarowaną mnisią szatę i list od Retenga Rinpocze.